Znani z Gminy Radłów

Henryk Błażej, muzyk

Urodził się 2 września 1952 r. w Biskupicach Radłowskich. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie (1976} w klasie fletu Doc. W. Chudziaka. Koncertuje jako solista i kameralista na wszystkich niemal estradach Polski a także w 16 krajach Europy, USA oraz na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Bierze też udział w licznych krajowych i międzynarodowych festiwalach muzycznych oraz dniach kameralistyki, koncertując jako solista i kameralista w duecie z żoną, pianistką – Terasą Kaban-Błażej. Jest współautorem i dyrektorem artystycznym Międzynarodowych Festiwali Muzyki Odnalezionej w Tarnowie.

 

prof. Stanisław Brożek

Urodził się 20 marca 1947 roku w Biskupcach Radłowskich. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Radłowie w latach 1960-1965. Studia na Wydziale Leśnym WSR w Krakowie ukończył w roku 1970. Stopień doktora habilitowanego nauk leśnych w zakresie gleboznawstwa leśnego uzyskał na Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej w Krakowie uchwałą Rady Wydziału z dnia 6 kwietnia 1994 na podstawie dorobku i rozprawy „Przekształcanie górskich gleb porolnych przez olszę szarą”. Na wniosek Rady Wydziału Leśnego Akademii Rolniczej w Krakowie, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej postanowieniem z dnia 5 marca 2004 r. nadał mu tytuł profesora nauk leśnych w zakresie gleboznawstwa leśnego. Największym osiągnięciem naukowym i dydaktycznym S. Brożka jest wydanie w lipcu 2003 dzieła „Atlas gleb leśnych Polski” CILP Warszawa 2003, s. 1-466, którego znaczenie wykracza poza granice kraju. Za osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej, dydaktycznej i organizacyjnej wyróżniony 9-krotnie nagrodą Rektora AR w Krakowie, a także Srebrnym Krzyżem Zasługi (1998) oraz Złotą Odznaką (1984) za pracę społeczną dla m. Krakowa.

prof. Ewa Danowska

Urodziła się 12 II 1962 r. w Radłowie. W 1986 r. ukończyła studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Pracę magisterską pt. „Poglądy Tadeusza Czackiego na ekonomikę kraju” napisała pod kierunkiem prof. dr hab. Alicji Falniowskiej-Gradowskiej. Od września 1986 r. do października 1989 r. pracowała w Archiwum Państwowym w Krakowie – najpierw w dziale nadzoru nad narastającym zasobem, później w dziale kartografii i dokumentacji technicznej. W 1988 r. wyszła za mąż za Piotra Danowskiego, biorąc ślub w radłowskim kościele parafialnym. Od listopada 1989 r. pracuje w Bibliotece Naukowej PAU i PAN w Krakowie – najpierw w dziale opracowania druków, następnie w katalogu systematycznym. Od marca 1998 r. pracuje w dziale rękopisów. Przez kilka lat była członkiem Rady Naukowej Biblioteki PAN, a od 2002 r. jest członkiem komitetu redakcyjnego „Rocznika Biblioteki Naukowej PAU i PAN”. W 1995 r. w krakowskiej WSP (obecnie Akademii Pedagogicznej) obroniła pracę doktorską pt. „Komisja Skarbu Koronnego 1764-1794. Komisarze jako elita władzy wykonawczej”. Jej promotorem była prof. dr hab. Alicja Falniowska-Gradowska. W lutym 2006 r. otrzymała pamiątkowy medal wraz z certyfikatem na zakończenie polsko-ukraińskich obchodów 200-lecia założenia Gimnazjum Wołyńskiego w Krzemieńcu (Ukraina) za współpracę w organizacji tamtejszej Izby Pamięci. Od 2006 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym. Opublikowała ponad 40 artykułów w czasopismach i publikacjach naukowych. Interesuje się historią Polski XVIII i początków XIX wieku, przede wszystkim społeczną i gospodarczą, biografistyką oraz edytorstwem źródeł.

Jan Dąb-Kocioł (wł. Kotlik) (1898-1976) - Minister Rolnictwa

ur. się 30 marca 1898 r. w Biskupicach Radłowskich, pow. Brzesko, woj. krakowskie. W miejscu urodzenia Jana Dąb-Kocioła, obecnie oznaczonego jako parcela nr 75 przy ul. Zagumnie jest zbudowany dom rodzinny Zbigniewa Marcinkowski. Jan Dąb Kocioł gdy skończył siedem lat, zaczął uczęszczać do 2-klasowej powszechnej szkoły, następnie rodzice zapisali go do 4-klasowej szkoły powszechnej w Radłowie. Kontynuował naukę w II gimnazjum w Tarnowie. W 1918 r. głosił się na ochotnika  do Wojska Polskiego i  udał się na front. W styczniu 1919 r. podczas walki został ranny i przebywał w szpitalu wojskowym we Lwowie. Latem 1919 r. został skierowany do Szkoły Podchorążych w Warszawie, uzyskując stopień podchorążego oraz przydział do śląskiego 167 pułku piechoty. Jako żołnierz otrzymał na własność 15 ha gospodarstwo na Kujawach, namówił rodziców na sprzedaż gospodarstwa w rodzinnych Biskupicach. Osiedlili się w Strzelnie. W 1923 r. został przyjęty na l rok studiów Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. W 1920 r. uzyskał absolutorium w Szkole Głównej Handlowej. Przyjął propozycję nauczania w Szkole Handlowej w Polskiej Macierzy Szkolnej w Równem na Wołyniu, wykładał ekonomię polityczną. Zaś w 1932 r. został prezesem powiatowego zarządu Wołyńskiego Związku Spółdzielni Spożywców.  W międzyczasie poznał pannę Wacławę Ślesińską, ślub odbył się w Inowrocławiu. Po przyjeździe do Warszawy zamieszkał wraz z żoną i synem Zbigniewem przy ul. Chełmżyńskiej. Działacz ruchu ludowego, współorganizator SL "Wola Ludu". 1947-53 minister rolnictwa i reform rolnych., następnie do 1961 r. minister leśnictwa i przemysłu drzewnego. 1947-69 poseł na sejm. W latach powojennych wielokrotnie odwiedzał swoją rodzinną miejscowość. Autor wspomnień "Moje życie, praca, myśli", gdzie dokładnie opisuje rodzinną miejscowość w latach 1898-1939. Jan Dąb-Kocioł zmarł w 1978 r. w Warszawie

płk. dypl. Jan Fudalej

Urodził się 10 X 1946 r. w Radłowie. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę podstawową, a następnie Liceum Ogólnokształcącego im., wówczas niechlubnego patrona - Janka Krasickiego. Po ukończeniu LO w 1965 r. rozpoczął studia w Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. W roku 1968, po ukończeniu szkoły oficerskiej, jako podporucznik rozpoczął służbę w Kompanii Reprezentacyjnej Wojska Polskiego w Warszawie. Po dwóch latach przeniesiono go do 4. Pułku Zabezpieczenia Dowództwa Warszawskiego Okręgu Wojskowego (DWOW) stacjonującego w Warszawskiej Cytadeli. Za wzorową służbę, w ramach wyróżnienia (złota odznaka "Wzorowy Dowódca"), został skierowany do Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Po jej ukończeniu służył w 9. Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie, a następnie w stopniu majora przeszedł do pracy w DWOW. W 1986 r. w stopniu podpułkownika rozkazem Ministra Obrony Narodowej (MON) został wyznaczony na dowódcę 4. Pułku Zabezpieczenia DWOW, gdzie otrzymał awans na stopień pułkownika. Po pięcioletniej służbie pracował na stanowisku zastępcy szefa oddziału w sztabie WOW, a w 1996 r. powierzono mi sformowanie 2. Brygady Obrony Terytorialnej w Mińsku Mazowieckim, gdzie przez 3 lata był jej pierwszym dowódcą. Rozkazem MON został wyznaczony na szefa oddziału szkolenia, a następnie na zastępcę szefa Zarządu Obrony Terytorialnej w Sztabie Generalnym WP. W ramach NATO uczestniczył w ćwiczeniach i spotkaniach z przedstawicielami m.in. armii Wielkiej Brytanii (Londyn) i USA w stanie Illinois (Chicago i Springfield). W 2004 r. przeszedł na emeryturę. W czasie służby uhonorowany został wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ks. biskup dr Antoni Gałecki h. Junosza (1811-1885)

Urodził się 25 V 1811 w Radłowie, był synem Teodora, rządcy dworu w Radłowie i matki Austriaczki Franciszki z domu Weiss. W 15 roku życia przeniósł się wraz z matką do Wiednia i tu ukończył szkołę średnią i studia teologiczne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Święcenia kapłańskie otrzymał w Wiedniu w dniu 8 marca 1834 r., a w dniu 26 stycznia 1837 r. promocję na doktora teologii na Uniwersytecie Wiedeńskim. 3 sierpnia 1838 r. jako kapłan diecezji tarnowskiej przyjął katedrę egzegezy Starego Testamentu i języków orientalnych w Instytucie Teologicznym w Tarnowie. Został nadto profesorem religii i pedagogiki w gimnazjum tarnowskim, a później jego dyrektorem. W dniu 28 maja 1850 r. ces. Franciszek Józef I zamianował go prałatem scholastykiem, a 1 marca 1853 r. dziekanem kapituły tarnowskiej. Konsekrację biskupią przyjął w Rzymie dnia 19 listopada 1862 r. Przy zatrzymaniu dziekani w Tarnowie 11 grudnia przejął rządy kościelne w Krakowie. Dnia 17 listopada 1868 r. pap. Pius IX zamianował go asystentem tronu papieskiego. Po nominacji biskupa w Krakowie w osobie ks. A. Dunajewskiego, biskup Gałecki opuszcza Kraków w 1879 r. i udaje się na stałe do Wiednia. Pozostawił po sobie drukowaną rozprawę doktorską, listy pasterskie i kilka innych druków. Zmarł 10 marca 1885 r. w Wiedniu i tam został pochowany.

Dr Franciszek Gawełek (1884-1919) – Etnograf

dr Franciszek Gawełek urodził się 4 lutego 1884 r. w Radłowie w wielodzietnej włościańskiej rodzinie jako czwarty syn. Franciszek od młodości wykazywał wielkie zdolności, pilność i zainteresowanie nauką. Nauczyciele w Szkole Ludowej w Radłowie uważali, że powinien uczyć się nadal. Rodzice jego doceniając znaczenie nauki skierowali go do Tarnowa, gdzie z wynikiem b. dobrym złożył egzamin dojrzałości w tamtejszym gimnazjum. W roku 1907 rozpoczął studia w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przez pięć lat studiował archeologię prehistoryczną, etnografię i antropologię. W swoich badaniach skupiał się na regionie radłowskim. Zadebiutował jako etnograf rozprawką "Czarownik z Rząchowy w pow. Brzeskim". W roku 1910 napisał rozprawę "Przesądy, zabobony, środki lecznicze i wiara ludu w Radłowie, w pow. Brzeskim". W tym samym czasie powstała rozprawa pt. "Konik zwierzyniecki, szkic krytyczny", a w następnym "Palma, jajko i śmingus w praktykach wielkanocnych ludu polskiego". W dziejach nauki polskiej zapisał się jako autor cenionej "Bibliografii ludoznawstwa polskiego" napisanej w 1914 r., a także "Bibliografii ludoznawstwa litewskiego", wydanej w 1918 r.
Franciszek Gawełek odegrał znaczącą rolę w organizowaniu Muzeum Etnograficznego w Krakowie w roku 1911, był jego współtwórcą i przez wiele lat skupował liczne eksponaty, szczególnie z okolic Radłowa. W latach 1913-1919 pracował jako nauczyciel w VII Gimnazjum w Krakowie. W roku 1919 powołany został przez władze Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na utworzoną specjalnie dla niego katedrę etnografii. Katedry tej nie objął, gdyż w sierpniu tego roku został zaproszony na polowanie do majątku hr. Tarnowskiego. Nieszczęśliwie spadł z konia, dostał skrętu jelit i zmarł na stole operacyjnym w Częstochowie 9 września 1919 r., na trzy tygodnie przed rozpoczęciem roku akademickiego. Pochowano go w Częstochowie, a dopiero w listopadzie przewieziono zwłoki do Radłowa. Spoczywa w rodzinnym grobowcu obok swoich rodziców i brata.

Stanisław Gucwa (1919-1993) – minister, Marszałek Sejmu

Urodził się 18 kwietnia 1919 r. we wsi Przybysławice. W latach 1937-1939 był sekretarzem Powiatowego Związku Młodzieży Wiejskiej "WICI", Gdy miał 20 lat był więziony w obozie jenieckim w Starobielsku. Wolność odzyskał uciekając z transportu niemieckiego. W czasie okupacji z ramienia Komendy Głównej Batalionów Chłopskich kierował Walką Cywilną - obwód Radom-Kozienice.
Po wojnie ukończył studia ekonomiczne w Akademii Politycznej w Warszawie, a także specjalizację z ekonomiki rolnictwa. Był dyrektorem Zjednoczenia Zakładów Zbożowych, dyrektorem departamentu w Ministerstwie Skupu. W latach 1957 - 1967 pełnił funkcję wiceministra rolnictwa, a od 1967 r. ministra przemysłu spożywczego i skupu. W lutym 1971 r. wybrany został prezesem Naczelnego Komitetu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i wiceprzewodniczącym Rady Państwa. Następnie pełnił funkcję Marszałka Sejmu przez 13 lat. Poza tym był członkiem Prezydium Naczelnego Komitetu ZSL przez 3 kadencje.
Autor wielu artykułów i rozpraw, publikowanych na łamach prasy lud. i pism fachowych. Zmarł w 1993 r.

Franciszek Habura (1843-1921) pedagog, literat, tłumacz literatury klasycznej, wybitny mówca.

Pedagog, filolog, publicysta i społecznik galicyjski. Inicjator wielu tarnowskich przed­sięwzięć o charakterze kulturalnym, w ostatnich dwóch dekadach XIX wieku. Urodził się w Woli Radłowskiej w Galicji (obwód bocheński) w rodzinie chłopskiej. Ojciec jego Jan (zamożny i oświecony chłop) był wójtem gminnym w Radłowie. Franciszek początkowo pobierał nauki w rodzinnej wsi u ojca, potem kształcił się w szkole trywialnej w Radłowie, a następnie ukończył Szkołę Ludową w Tarnowie. W r. 1854 rozpoczął naukę w tarnowskim gimnazjum. Będąc uczniem VIII klasy wstąpił do miejscowego Seminarium Duchownego, które jednak rychło porzucił. Przeniósł się do Krakowa, gdzie w Gimnazjum św. Anny zdał maturę z odznaczeniem. Wziął udział w Powstaniu Styczniowym. W lutym 1863 r. udał się do oddziału pułkownika Apolinarego Kurowskiego stacjonującego w Ojcowie. Wziął udział w krwawej bitwie pod Miechowem 17 lutego 1863 r. W latach 1865-1868 studiował na UJ filologię klasyczną, język polski i język niemiecki. Jeszcze przed ukończeniem studiów rozpoczął, jako suplent, pracę pe­dagogiczną w Gimnazjum św. Anny (1867), uczył tam do r. 1869. Następnie nauczał w gimnazjach w Samborze i Bochni. W r. 1872 osiadł w Tarnowie i rozpoczął pracę w gimnazjum. Nauczał języka polskiego, niemieckiego, propedeutyki filozofii, gre­ki i łaciny. Był wybitnym filologiem. Jako polonista i łacinnik wysoko postawił poziom nauczania tych przedmiotów w tarnowskim gimnazjum. Jako inspektor szkolny okręgu tarnowskiego i dąbrowskiego, w latach 1877-1884, przyczynił się do utworzenia wielu szkół wiejskich ludowych. Pierwszą jego pracą literacką był dość powierzchowny odczyt pt. „Pan Tadeusz a Illiada” (Kraków 1874). Najcenniejsze jednak pozycje w dorobku Habury stanowią wyśmienite przekłady pisarzy klasycznych: Salustiusza, Liwiusza, Cicerona, a także dramaty F.M. Klingera. W r. 1907 napisał niewielką, bardzo cenną monografię dyrektora gimnazjum, zasłużonego pe­dagoga, Bronisława Trzaskowskiego. Próbował sił jako poeta, czego dowodem jest „Hymn do św. Jana Chrzciciela, patrona kościoła radłowskiego”1. Franciszek Habura był wspaniałym mówcą. Nie było uroczystości w Tarnowie, zarówno o charakterze patriotycznym, jubileuszowym czy żałobnym, podczas których nie zabierałby głosu. W czasie wizyty w Tarnowie Heleny Modrzejewskiej (1882), wzniósł toast na jej cześć "wierszami mile przez nią przyjętymi. W roku 1903 przeszedł na emeryturę. W r. 1905 cesarz nadał mu tytuł radcy szkol­nego. W r. 1907 otworzył w Tarnowie pierwszą prywatną szkołę średnią dla dziew­cząt. Franciszek Habura zmarł 22 kwietnia 1921 roku w Tarnowie. Pochowany w kwa­terze powstańców na Starym Cmentarzu w Tarnowie.

Prof. dr hab. inż. Franciszek Kluza - Akademia Rolnicza w Lublinie

Urodził się 11 sierpnia 1951 roku w Glowie. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Radłowie kontynuował w latach 1965-1970 naukę w Technikum Mechanicznym w Tarnowie. Studia wyższe w kierunku mechanika i budowa maszyn, w zakresie technologii budowy aparatury przemysłowej ukończył w 1975 roku z wyróżnieniem w Politechnice Krakowskiej. Bezpośrednio po studiach odbył roczną służbę wojskową w Centralnym Ośrodku Szkolenia Służb Uzbrojenia i Elektroniki.
Pracę zawodową rozpoczął w 1977 roku jako asystent w Zakładzie Inżynierii Przetwórstwa Rolno-Spożywczego Akademii Rolniczej w Lublinie. W czasie zatrudnienia trwającego do chwili obecnej uzyskał, stopień doktora nauk technicznych w 1984 roku, doktora habilitowanego nauk rolniczych w 1993 roku, tytuł naukowy profesora w 1997 roku i stanowisko profesora zwyczajnego w 2003 roku.
Specjalizuje się w zakresie termodynamiki, chłodnictwa, zamrażalnictwa i inżynierii produkcji żywności. Dorobek naukowy Profesora obejmuje ponad 250 prac badawczych opublikowanych w kraju i za granicą, w większości w językach obcych. Jest autorem analityczno-empirycznych modeli prognozowania kinetyki zamrażania i rozmrażania żywności, patentów i wzorów użytkowych. Kieruje jako redaktor naczelny Wydawnictwem Akademii Rolniczej w Lublinie. Jest przewodniczącym Rady Programowej fachowego czasopisma Chłodnictwo w Warszawie. Jest odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Srebrnym i Złotym Krzyżami Zasługi.

Tadeusz Kowal

Tadeusz Kowal urodził się 19 września 1955 r. w Woli Radłowskiej. Tu ukończył Szkołę Podstawową, a w 1974 r. Liceum Ogólnokształcące w Radłowie. Następnie kontynuował edukację na WSP w Częstochowie. Tam spotkał się ze środowiskiem plastycznym, które inspiruje go do podjęcia samodzielnych prób. Po ukończeniu obowiązkowej służby wojskowej w stopniu p. porucznika rozpoczyna w 1979 r. pracę w Zespole Szkół w Brzesku. Tam rozpoczyna przygodę z folklorem. Przez siedem lat tańczy i śpiewa w Nauczycielskim Zespole Folklorystycznym.. Przez 20 lat prowadzi Dziecięcy Zespół Regionalny „Wolanie" z licznymi sukcesami. Cały czas rozwija swoje zainteresowania plastyczne skupiając się szczególnie na malarstwie pejzażowym. W latach osiemdziesiątych interesuje się kabaretem, teatrem i wreszcie rzeźbą w drewnie, ze szczególnym zamiłowaniem do rzeźby sakralnej. Rzeźbi liczne wizerunki ukrzyżowania. Swoimi pracami zdobi Kaplice Bł. Karoliny Kózki i cztery Kapliczki na szlaku męczeństwa Błogosławionej. W latach 90-tych bierze udział w projekcie budowy ołtarza w Niedomicach wg prof. Bronisława Chromego, a następnie wraz ze swoją żoną Małgorzatą wykonuje wystrój Kościoła w Woli Radłowskiej - ołtarz, tabernakulum, drogę krzyżową, krzyże do kultu, „Ecce Homo" - Chrystusa przy słupie oraz ołtarzyk Matki Bożej „Woleńskiej". W 2002 r. pracuje nad wystrojem kościoła Atyrau w Kazachstanie - „Droga Krzyżowa" i Grupa Ukrzyżowania. Wykonuje kopie: figurki Matki Bożej w Biskupicach Radłowskich, figury Św. Stanisława ze Szczepanowa do kapliczki nad studnią, figurę Św. Nepomucena do Wierzchosławic oraz kopię rzeźbionego obrazu Matki Bożej Szkaplerznej w Strzelcach Wielkich. W między czasie maluje cykle malarskie: „Pełna jest ziemia obecności Pana", „Ja jestem drogą, prawdą i życiem" (w których prezentuje drogę w pejzażu polskim jako szczególne ujęcia losu człowieka), „Woda nie jedno ma imię", oraz cykle portretowe: „Błogosławiona Karolina" i „Jan Paweł II". Na uwagę zasługuje cykl portretów na sztandary, wyszywane przez żonę Małgorzatę w oryginalnej technice akrylowej. Małgorzata Kowal ur. 9.03.1967 r. w Radłowie (absolwentka tarnowskiego liceum plastycznego – kierunek tkactwo artystyczne), jest autorką ponad siedemdziesięciu sztandarów dla okolicznych szkół i instytucji.

Błogosławiona Karolina Kózka (1898-1914)

Patronka młodzieży polskiej, urodziła się w przysiółku Śmietana wsi Wał Ruda dnia 2 sierpnia 1898 roku, zmarła śmiercią męczeńską 18 listopada 1914 roku. W swym krótkim życiu zasłużyła się jako gorliwa apostołka wiary, zdolna uczennica, chętna do pomocy bliźnim, udzielała się w życiu nowo powstałej parafii w Zabawie. Ks. Władysław Mendrala nazywał ją "swoją prawą ręką" Często korzystała z biblioteczki wuja Borzęckiego, gdzie pełniła funkcję bibliotekarza i czytającej na głos książki i czasopisma religijne. Od chwili jej śmierci pozostała w pamięci rodaków jako "sługa Boża" czasem jej kult zaczął się szerzyć, pisano o niej religijne wiersze a także biografie. Jej beatyfikacja odbyła się w Tarnowie, 10 czerwca 1987 r. w czasie trzeciej pielgrzymki Jana Pawła II do swojego ojczystego Kraju.

Andrzej Kuma (1883-1978) artysta malarz, rzeźbiarz

Urodził się 13 marca 1883 r. w Przybysławicach, syn Jana i Marii. Był znanym artystą w regionie, choć w ostatnim czasie zapomnianym. Według informacji pisemnej przekazanej przez Stanisława Gębisia z USA, jako czteroletni chłopiec nieszczęśliwie wypadł przez okno domu, tracąc słuch oraz mowę. Uczęszczał do szkoły w Wietrzychowicach, gdzie ojciec jego pracował jako rządca w miejscowym dworze. Parafialny ksiądz, widząc w chłopcu niepospolity talent, przyczynił się do dalszej, ukierunkowanej edukacji Kumy, jaką była specjalna szkoła artystyczna dla głuchoniemych w Petersburgu. Po jej ukończeniu powrócił do Przybysławic i mieszkał u swoich braci (Stanisława i Józefa) poświęcając się swojej ukochanej pasji. Głównie malował obrazy religijne, ale także pejzaże, widoki oraz rzeźbił postaci biblijne. Pozostawił po sobie wiele prac, w tym wierne kopie obrazów Wojciecha Kossaka, które zdobią do dziś domy nie tylko w Przybysławicach, ale także w Danii i USA, zachwycając wyjątkowym pięknem. Na szczególną uwagę zasługują rzeźby Ewangelistów oraz obrazy w kościele parafialnym w Otfinowie. U schyłku życia przebywał w Domu Starców w Wietrzychowicach, gdzie dalej pracował twórczo. Tam też zmarł, pochowany został na cmentarzu w Otfinowie.

Paweł Małek Mjr WP, strzelec poznańskiego Grunwaldu (pistolet), mistrz Polski, medalista mistrzostw świata (1970), dwukrotny mistrz Europy (1971), olimpijczyk z Meksyku (1968). Mistrz Sportu.

Paweł Małek urodził się 11 maja 1933 roku w Wał Rudzie. Po ukończeniu szkoły podstawowej kształcił się w zawodzie stolarza. Potem jednak zdecydował się na karierę wojskową. Szkołę oficerską ukończył w Jeleniej Górze. Początkowo służył w Krakowie, a następnie został skierowany do Poznania. Tam związał się z Wojskowym Klubem Sportowym Grunwald2, w którym był początkowo zawodnikiem, a potem przez szereg lat kierownikiem sekcji strzeleckiej. Jako sportowiec odniósł wiele sukcesów. Był aż czterokrotnym mistrzem Polski w strzelaniu z pistoletu wojskowego na 25 m w latach: 1968, 1970, 1974 oraz w strzelaniu z pistoletu dowolnego w roku 1974. Na arenie międzynarodowej zdobył brązowy medal MŚ 1970 Phoenix .Był także dwukrotnym mistrzem Europy.  Poza tym: czterokrotny medalista ME. Był na Olimpiadzie w Meksyku (1968), gdzie co prawda nie zdobył medalu, ale zajął wysokie 5 miejsce w klasyfikacji ogólnej. Po zakończeniu kariery wojskowej w stopniu majora oraz kariery sportowej wrócił w rodzinne strony. Obecnie wraz z żoną od kilku lat przebywa u syna w Stanach Zjednoczonych.

Józef Marcinkowski (1905 –1993) – nauczyciel, adwokat, działacz ludowy - ps. „Tracz”, „Kłos”

Urodził się 4 lipca 1905 w Biskupicach Radłowskich pow. Brzeski w rodzinie chłopskiej. Ukończył gimnazjum w Tarnowie w 1924 r., a następnie studiował filologię polską, historię i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1930 tytuł mgr. filozofii i 1936 mgr. prawa. Od 1928 nauczyciel. Od 1924 r. działał w Małopolskim Związku Młodzieży w Krakowie. Od 1926 r. należał do Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej. W roku 1928 r. powołany na prezesa tej organizacji. Był też współzałożycielem ZMW. Spółdzielnia Oświatowa w Krakowie, a także (1930-1937) redaktorem jego organu prasowego Znicz. Działacz społeczno-polityczny, współzałożyciel i członek Towarzystwa Przyjaciół Muzeum im. Wincentego Witosa. Autor wielu artykułów publikowanych w prasie ludowej i młodzieżowej. Najbardziej znane publikacje książkowe to pamiętniki. Współautor obszernego opracowania Ruch ludowy w Małopolsce i na Śląsku. W okresie międzywojennym za działalność społeczno-polityczną kilkakrotnie aresztowany. W 1948 r. wycofał się z działalności politycznej Zmarł w 1993 r. w Myślenicach.

Stanisław Mierzwa (1905-1985) , działacz ruchu ludowego, współpracownik Wincentego Witosa i pierwszy wykonawca Jego testamentu politycznego.

Urodził się 27 stycznia 1905 r. w rodzinie chłopskiej we wsi Biskupice Radłowskie, gm. Radłów, pow. brzeski. Szkołę powszechną dwuklasową ukończył w rodzinnej wsi w 1916 r., po czym zaczął uczęszczać do czteroletniej szkoły z językiem niemiec­kim w miasteczku Żabno. Po ukończeniu dwu klas zdał egzamin i w 1918 r. rozpoczął naukę w neoklasycznym Gimna­zjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie, uzyskując maturę w czerwcu 1926 r. Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Tarnowie. Przebywał w nim dwa lata, po czym poważnie zachorował i zgłosił dobrowolne wystąpienie. Od jesieni 1929 r. rozpoczął studia prawnicze na UJ w Krakowie. Ukończył je w 1934 r., uzyskując stopień magistra.
W Krakowie wstąpił do ZMWRP „Znicz”. Jeszcze jako student wstąpił do Stronnictwa Ludowego. W 1933 roku otrzymał pierwszy wyrok dwóch miesięcy aresztu za „działalność antyrządową”. Był wiceprezesem Zarządu Powiatowego SL w Krakowie w latach 1934-1935, zorganizował jedyne w Krakowie koło SL, skupiając inteligencję ludową z terenu miasta i działając na prawach zarządu grodzkiego. W 1933 roku wybrany został członkiem Rady Naczelnej SL w 1935 - sekretarzem Zarządu Okręgowego SL na Małopolskę i Śląsk. Był animatorem wielu poczynań Stronnictwa Ludowego. W 1937 roku wybrany został członkiem NKW SL. W latach 1940-1944 był członkiem Okręgowego Kierownictwa Ruchu Ludowego i członkiem Krakowskiego Komitetu Międzypartyjnego a od listopada 1944 roku członkiem Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego, był też członkiem Rady Jedności Narodowej. Przez cały czas okupacji utrzymywał łączność z Wincentym Witosem a w dniach przełomu ukrył Prezesa przed wywozem przez okupanta. W marcu 1945 roku został aresztowany. Po zwolnieniu w lipcu 1945 roku podjął działalność w organizowanym przez Mikołajczyka Polskim Stronnictwie Ludowym. Na okręgowym zjeździe delegatów w Krakowie, we wrześniu1945 roku został wybrany sekretarzem Zarządu Okręgu. Po śmierci Witosa był głównym organizatorem Jego manifestacyjnego pogrzebu. Na styczniowym kongresie w 1946 roku został wybrany członkiem NKW PSL. W latach 1945-1947 był członkiem WRN w Krakowie. W połowie września 1946 roku Stanisław Mierzwa został niesłusznie aresztowany i skazany przez sąd wojskowy w 1947 roku na karę 10 lat więzienia. Zwolniony przedterminowo w 1954 roku podjął prace zawodową w charakterze radcy prawnego a następnie adwokata. Działał w Społecznym Komitecie Uczczenia Pamięci Wincentego Witosa, był wiceprzewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie, działającego od marca 1982 roku a szczególną. Mecenas Stanisław Mierzwa, nieugięty bojownik o sprawy wsi i chłopów, zmarł w dniu 30 października 1985 roku w Szpitalu im. Józefa Dietla w Krakowie, Człowiek wielkiego formatu i niezwykle prawego charakteru.

prof. dr hab. Edward Mleczko, Wybitny sportowiec, obecnie prodziekan AWF im. Bronisława Czecha w Krakowie

Edward Mleczko urodził się w Radłowie 15 listopada 1948 roku. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w rodzinnej miejscowości, w roku 1962 zdał do Liceum Ogólnokształcącego w Radłowie. Pierwszą jego pasją był sport. Jako 16-letni uczeń wziął udział w popularnych w latach 60-tych biegach narodowych. Zauważony przez trenera Emila Wzorka, został zawodnikiem klubu lekkoatletycznego Tarnovia. Po zdanej maturze, w roku 1966. Po ukończeniu studiów polonistycznych w roku 1971, rozpoczął pracę w charakterze nauczyciela języka polskiego, jednocześnie nadal uprawiał lekkoatletykę. Jego dorobek sportowy jest imponujący: był trzykrotnym mistrzem Polski na 10 km w przełajach, startował w ME w Helsinkach i w biegu maratońskim w Sao Paulo (1975 r.). Na bieżniach stadionów rywalizował z takimi sławami sportowymi, jak wielokrotny mistrz świata Australijczyk Ron Clark, z czterokrotnym mistrzem olimpijskim Fina Lasse Virenem, czy też nasz Bronisław Malinowski. Po zakończeniu kariery sportowej 1976 r. Edward Mleczko rozpoczyna studia na Krakowskim AWF-ie. Po ich ukończeniu podejmuje pracę na tej uczelni w charakterze pracownika naukowego uzyskując kolejno stopnie naukowe: doktorat w 1985 r. , habilitację 1992, aż wreszcie profesurę w 2001 r. . Jest autorem około 90 publikacji i artykułów, w tym ok. 50 naukowych prac twórczych, 2 podręczników oraz 40 prac popularnonaukowych. Odznaczony został Medalem KEN (2001) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2002). Redaguje czasopismo „Antropomotoryka”. Jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Motoryki Sportowej oraz PTNKF, w której pełni funkcję członka Zarządu Oddziału Kraków. W ostatnich wyborach do władz Uczelni został wybrany z mandatu młodych pracowników nauki do Senatu AWF Kraków. W bieżącym roku akademickim został mianowany kierownikiem Zespołu Metodyczno-Przedmiotowego Lekkoatletycznych Forum Rekreacji w Katedrze Lekkiej Atletyki AWF w Krakowie.

Gen. bryg. dr inż. Józef Nasiadka

Józef Nasiadka urodził się 15 stycznia 1960 r. w Radłowie. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Wał Rudzie i Radłowie, następnie uczył się w I Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie. Po egzaminie dojrzałości rozpoczął studia na Wydziale Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej, które ukończył w 1984 roku. W 1988 roku, jako porucznik został wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii w 4. batalionie radiotechnicznym w Warszawie, a w 1990 roku objął obowiązki zastępcy dowódcy tego batalionu ds. technicznych.
W latach 1992–1996 pełnił w stopniu kapitana obowiązki dowódcy 3 batalionu radiotechnicznego w Sandomierzu. Od 1998 roku, jako podpułkownik i pułkownik, pełnił służbę w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie. W międzyczasie płk Nasiadka uczestniczył w pracach specjalistycznych grup roboczych NATO, związanych z obroną powietrzną, głównie w Kwaterze Głównej Sojuszu w Brukseli, ponadto we Włoszech i Stanach Zjednoczonych. W 1997 roku w Akademii Obrony Narodowej obronił rozprawę doktorską, uzyskując stopień naukowy doktora nauk wojskowych. W 2003 roku objął stanowisko zastępcy Szefa Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, a po ukończeniu Studium Polityki Obronnej w Akademii Obrony Narodowej w 2005 roku, dowodził 3 Brygadą Radiotechniczną we Wrocławiu. W sierpniu 2007 roku został wyznaczony przez ministra obrony narodowej na stanowisko Szefa Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych. W dniu Święta Niepodległości, 11 listopada 2007 otrzymał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Lecha Kaczyńskiego nominację na stopień generała brygady Wojska Polskiego. Gen. bryg. dr inż. Józef Nasiadka mieszka na stałe w Warszawie.

Ludwika Kamilla z Kraskowskich Nitschowa

Ludwika Kamilla z Kraskowskich Nitschowa, córka Marii Wendorff, artystki malarki i Jerzego Kraskowskiego, powstańca z 1863 r., urodziła się 6 grudnia 1889 r. w Radłowie i została ochrzczona w radłowskim kościele. Studia artystyczne rozpoczęła w Krakowie w 1908 r. początkowo prywatnie w pracowni prof. Leona Wyczółkowskiego, następnie w latach 1912-1913 w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej, pod kierunkiem profesorów: J. Malczewskiego, St. Kamockiego, W. Tetmajera, J. Szczepkowskiego, W. We-issa. Po I wojnie światowej, po rocznym pobycie we Francji, w 1919 r. przeniosła się do Warszawy i tutaj w latach 1920-1926 podjęła dalsze studia w Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni rzeźby prof. T. Breyera. W 1927 r. została członkiem Stowarzyszenia Artystów Rzeźbiarzy .Forma", a w 1935 r. wybrano ją do zarządu Związku Zawodowego Rzeźbiarzy, którego prezesem był wówczas Franciszek Strynkiewicz.

Bezpośrednio po II wojnie światowej Ludwika Nitschowa zajmowała się organizacją wystaw sztuki polskiej dla zagranicy z ramienia Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od 1946 r. należała do grupy artystycznej .Warszawa". W latach 1950-1962 podjęła działalność pedagogiczną jako profesor w Katedrze Rzeźby ASP w Warszawie; od 1958 r. prodziekan Wydziału Rzeźby. Pierwsza indywidualna wystawa prac L. Nitschowej odbyła się w Zachęcie w 1929 r. W 1932 r. otrzymała nagrodę za posąg Marii Curie-Skłodowskiej, który to posąg został zakupiony przez rząd Republiki Francuskiej. Za granicą brała udział w wystawach w Nowym Jorku, Paryżu, Amsterdamie i Brukseli.
Odbyła podróże artystyczne: Włochy, Francja (trzykrotnie), ZSRR, Węgry. Po 1945 r. wystawia w kraju i za granicą oraz bierze udział w konkursach na pomniki. Otrzymała wiele nagród i odznaczeń. Twórczość: rzeźba monumentalna i kameralna, materiał; kamień, brąz, gips, ceramika, drewno.

Prof. dr hab. Gabriel Nowak, farmakolog (specjalność: biologia medyczna)

Ur. 29.06.1955 r. w Radłowie. Szkołę Podstawową ukończył w Radłowie i w 1970r. rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Radłowie. Po przeprowadzce do Tarnowa ukończył tam II Liceum Ogólnokształcące w 1974r., w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Krakowie. Studia ukończył w 1979 roku i rozpoczął pracę w Zakładzie Chemii Analitycznej Wydziału Farmaceutycznego AM w Krakowie. W 1980 roku na krótko wrócił do Tarnowa gdzie pracował w Terenowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej. Od końca 1980 roku rozpoczął pracę naukową w Instytucie Farmakologii Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, gdzie doktoryzował się 1987 roku a habilitował się w 1997. Przebywał na wielu stypendiach zagranicznych. Współautor ponad 280 publikacji. W 2005 otrzymał tytuł profesora nauk farmaceutycznych. Obecnie jest profesorem w Instytucie Farmakologii PAN w Krakowie i w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie na Wydziale Farmaceutycznym jest kierownikiem Zakładu Cytobiologii i Histochemii.

Janusz Nowak (1930-2004) – pisarz

Janusz Nowak - pisarz, ur. 1930 roku w Marcinkowicach, gmina Radłów. Tu kończy podstawową i średnią edukację. Później losy pokierowały go w Polskę i poza jej granice. Był okres, że pracował w Radłowie jako referent skupu i kontraktacji w Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska". W 1979 r. emigruje do USA, gdzie początkowo ima się różnych zajęć, a od 1982-1996 roku pracuje w szkole średniej w Glendale Heights w Illinois. Od 1997 roku na emeryturze. Zmarł w 2004 roku.

dr Władysław Patulski, Sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku

Dziś emerytowany sędzia Sądu Najwyższego, autor kilkudziesięciu opracowań z zakresu prawa pracy i prawa cywilnego - książek, komentarzy, artykułów. Doradca i współpracownik organizacji gospodarczych, konsultant firm szkoleniowo-doradczych. Urodził się 18 stycznia 1927 roku w Radłowie, spędzając młodzieńcze lata przy ulicy Leśnej. Podstawową (1934-1941) i średnią edukację odbył w rodzinnej miejscowości, wieńcząc ją w roku 1958 świadectwem dojrzałości Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki (mała matura - 1946 r., duża matura - 1948 r.). Następny etap jego życia to Kraków, gdzie studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1948-1952, a następnie pod kierunkiem prof. Jana Góreckiego napisał pracę doktorską, poświęconą statusowi prawnemu tzw. dochowańców-wiejskich (stopień magistra praw w zakresie prawno-cywilnym - 1952 r.; stopień naukowy doktora nauk prawnych - 1968 r.). Równocześnie pracował w sądownictwie krakowskim, orzekając w sprawach cywilnych i rodzinnych; najpierw jako sędzia powiatowy (w latach 1953-1965), a następnie sędzia wojewódzki (w latach 1966-1972). W trzecim etapie życiowym związany jest z Warszawa, gdzie w latach 1973-1986 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Spraw Rodzinnych i Nieletnich w Ministerstwie Sprawiedliwości, orzekając przy tym (w ramach delegacji) w Izbie Cywilnej Sądu Najwyższego, a następnie w latach 1987-1990 już jako sędzia tego Sądu. Pracę w sądownictwie łączył z pracą naukową na wyższych uczelniach wykładając: prawo cywilne, prawo pracy, prawo rodzinne i prawo handlowe. W sumie napisał ponad sto różnego rodzaju publikacji (głównie z zakresu prawa cywilnego i prawa pracy), a w tym: monografii, komentarzy do kodeksu cywilnego, kodeksu postępowania cywilnego, kodeksu pracy oraz glos i artykułów.

prof. Jan Patuła (1944 – 1996) politolog Prof. Universidad Autonoma Metropolitana (UAM) w Ciudad México i m.in. autorem monografii o „Solidarności”, „Revolucion y Contrevolucion en Polonia”

Jan Patuła urodził się w 1944 r. w Radłowie. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w rodzinnej miejscowości, pomagając rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Tutaj rozpoczął podstawową naukę w miejscowej szkole podstawowej. Następnie uczył się w słynnym wówczas Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Radłowie, które ukończył w 1962 r. Dalszą edukację kontynuował w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim, na wydziale historii oraz germanistyki. W 1970 roku wyjechał jako stypendysta do Francji. Kontynuował naukę na uniwersytetach w Lyon i Nancy. Tu poznał swoją żonę, Meksykankę z pochodzenia – Rosę Marię Aponte. W sierpniu 1972 roku Rosa przyjechała do Polski, by poznać rodzinę Jana. Wróciła do Francji i stamtąd wraz z Janem Patułą wyjechali do Meksyku, w październiku wzięli ślub.

Andrzej Seremet

Urodził się w Radłowie w 1959 roku. Były sędzia. Pełnił funkcję Prokuratora Generalnego od 31 marca 2010 r. do 3 marca 2016 r. Pamiętnego dnia 5 marca 2010 r. powołał go na ten urząd prezydent Lech Kaczyński.
W 2014 roku, podczas historycznego I Światowego Zjazdu Radłowian, burmistrz Zbigniew Mączka uhonorował Andrzeja Seremeta - Prokuratora Generalnego Polski, tytułem: Honorowy Obywatel Miasta i Gminy Radłów.

Płk mgr inż. Czesław Szwiec

Urodził się 10 maja 1938 r. w Biskupicach Radłowskich. Po ukończeniu szkoły podstawowej podejmuje dalszą naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W 1956 roku zdał z wyróżnieniem egzamin dojrzałości przed Komisją Egzaminacyjną, powołaną przez Ministerstwo Rolnictwa. Postanawia zostać oficerem Wojska Polskiego, wstępuje do wojska i rozpoczyna naukę w Oficerskiej Szkole Uzbrojenia w Olsztynie. Po ukończeniu szkoły Rada Państwa uchwałą z dnia 21 października 1961 r. mianowała go na stopień podporucznika Wojska Polskiego w korpusie osobowym oficerów uzbrojenia. W 1968 roku Dowództwo Brygady skierowało go na studia Akademii Wojskowej w Warszawie. Po ich ukończeniu w 1972 roku, odbywa staż zawodowy w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia.  W 1973 r. rozpoczyna służbę wojskową w Ministerstwie Obrony Narodowej, gdzie pełni obowiązki na różnych odpowiedzialnych stanowiskach od starszego specjalisty do Szefa Oddziału. W 1987 r. Minister Oświaty i Wychowania za zasługi dla oświaty u wychowania nadał mu Medal Komisji Edukacji Narodowej. Wielokrotnie odznaczany, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi i wieloma odznaczeniami resortowymi. W 1998 r. podejmuje pracę na stanowisku Głównego specjalisty do spraw obronnych w Sekretariacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie. 30 czerwca 2007 roku przechodzi na emeryturę.

Generał Kazimierz Tumidajski (1897-1947)

Urodził się 28 lutego 1897 roku w Radłowie przy ulicy Brzeskiej. Uczęszczał do I Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Służbę żołnierską dla ojczyzny rozpoczął bardzo wcześnie, gdyż jako 17-letni uczeń uciekł z domu do Legionów i brał udział w walkach w Karpatach i Besarabii. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku. Od maja 1934 r. dowodził batalionem w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. W początkach 1940 r. został mianowany pierwszym inspektorem Służby Zwycięstwa Polski w Tarnowie. Wiosną 1941 r. w obawie przed dekonspiracją major K. Tumidajski został przeniesiony do Lublina. Do grudnia 1941 r. był szefem sztabu AK, a od 1 stycznia 1943 r. komendantem okręgu lubelskiego Armii Krajowej. 31 lipca 1944 r. płk K.Tumidajski został aresztowany przez NKWD i przewieziony do więzienia lefortowskiego w Moskwie, a następnie trafił do obozu w Diagilewie pod Riazaniem. 24 września 1944 r. Naczelny Wódz, gen. Kazimierz Sosnkowski wydał rozkaz nadający K. Tumidajskiemu Order Virtuti Militarii IV klasy, awansując go jednocześnie do stopnia generała brygady. 29 czerwca 1947 r. zdeterminowany ciężkimi warunkami codziennego życia i brakiem perspektyw powrotu do kraju rozpoczął wraz z innymi żołnierzami - więźniami protestacyjną głodówkę. Wycieńczony został przewieziony do szpitala w Skopino, gdzie 4 lipca 1947 r. podczas przymusowego karmienia został bestialsko zamęczony. Było to wykonanie zaplanowanego przez NKWD wyroku śmierci na generale. Prochy gen. K. Tumidajskiego po 45. letnim okresie starań jego córki wróciły 12 września 1991 r. do kraju. Zgodnie z ostatnią wolą generała spoczęły na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.

Helena Urbanik - poetka, malarka

Urodziła się 4 lipca 1934 roku w Radłowie w domu rodzinnym przy ul. Zakościele, rodzice Heleny: Maria z d. Gołas i Jan Gołas. Uczęszczała do Radłowskiej Szkoły Podstawowej, w Kościele Parafialnym przyjęła sakrament I Komunii św., bierzmowania a potem ślubu. Była absolwentką Gimnazjum ceramicznego w Szczawnie–Zdroju na wydziale malarskim.
Zaocznie uczyła się w I Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie zdając egzamin dojrzałości. Studiuje przez dwa lata na UJ w Krakowie na wydziale prawa, a następnie z bardzo ważnych względów rodzinnych rezygnuje zupełnie z nauki. Ukończyła wiele kursów np. kurs dziennikarski, pracowała w latach 60-tych w czasopiśmie "Nowiny Brzeskie" współpracowała swego czasu z tarnowskim "Temi". Obecnie jest emerytką mieszka w Tarnowie. Poetyckie dokonania Urbanik to tomiki poezji pt. "W dzień jak w tłum", "Królestwo”", "Świętokradzki pejzaż", "Kantyczki i wiersze ułomne", "Zmierzch krótkiego lata", "Na torze", "Biały autobus".
Jest laureatką wielu wyróżnień, udziela licznych wywiadów, wygłasza prelekcje.e. Miała kilka wieczorów autorskich i wystaw malarskich - twórczyni ok. 80 pejzaży.

Prof. dr hab. Franciszek Ziejka - Rektor UJ (1999-2005), badacz literatury polskiej, moralny humanista, przewodniczący Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich

Profesor Franciszek Ziejka urodził się 3 października 1940 r. w Radłowie. Naukę w szkole podstawowej i średniej odbył w rodzinnej miejscowości, wieńcząc ją w r. 1958 świadectwem dojrzałości Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki. W 1958 roku podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Profesor Franciszek Ziejka jest wybitnym uczonym i oryginalnym badaczem świadomości politycznej Polaków, wyrażonej w dziełach literatury polskiej, zwłaszcza XIX i XX wieku. Przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskując najpierw stopnie doktora (1971), doktora habilitowanego (1982), a następnie tytuł profesora (1991). Stanowisko profesora zwyczajnego otrzymał w 1998 roku. Członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności został w roku 2002. W roku 1999 został wybrany na JM Rektora UJ, którą to godność sprawował do roku 2005. Prof. Franciszek Ziejka jest autorem i redaktorem dwudziestu dwu pozycji książkowych, ponad 150 rozpraw naukowych, drukowanych w pismach krajowych i zagranicznych (francuskich) oraz dużej ilości prac publicystycznych, wstępów, przedmów, wywiadów etc. Jest laureatem licznych prestiżowych nagród i wyróżnień regionalnych, krajowych i zagranicznych.

Kazimierz Kuczek bankowiec, artysta estradowy sztuki iluzji - pseud. „Santorin”

Kazimierz Kuczek - długoletni bankowiec, a dziś przede wszystkim pasjonat sztuki iluzji, uprawiający ją od dwudziestu pięciu już lat Urodził się 4 grudnia 1948 r. w Bobrownikach Małych gm. Wierzchosławice1. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Rudce, podjął naukę w słynnym Liceum Ogólnokształcącym - wówczas im. Janka Krasickiego - w Radłowie, gdzie uzyskał w 1967 r. świadectwo maturalne2. Kontynuował naukę na dwuletnim Kursie Przemysłowo-Ekonomicznym w Tarnowie. Ze sztuką iluzji zetknął się przypadkowo. Pasja do czarodziejskiej sztuki magii urzekła go bez reszty, gdy był jeszcze dyrektorem Banku Spółdzielczego w Radłowie. To tarnowianin, Eustachy Majcher wprowadził Kazimierza Kuczka w arkany rzadko uprawianej sztuki3. Na pierwszym publicznym występie w Łodzi w 1982 r., po ukończeniu kursu, był oceniany przez najlepszych polskich iluzjonistów. Od tego czasu z miesiąca na miesiąc iluzja stawała się jego sposobem na życie. Dał ponad sześćset występów w kraju i za granicą, dla wszystkich grup społecznych, znakomicie promując ziemię radłowską. Występował też dla Polonii amerykańskiej przebywając przez dwa lata w Stanach Zjednoczonych, bawiąc bywalców klubów i lokali Nowego Jorku i Filadelfii. Od roku 1993 jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Estradowego w Warszawie.

Andrzej Kwapniewski

Rzeźbiarz ptaków w drewnie. Największa, stała kolekcja eksponowana jest w Gminnej Bibliotece w Radlowie.