Honorowi obywatele

prof. dr hab. Franciszek Ziejka

prof. dr hab. Franciszek Ziejka
Urodził się 3 października 1940 roku w Radłowie. W 1954 roku ukończył szkołę podstawową i kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Radłowie. Po jego ukończeniu zostaje studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia zwieńczył w 1963 roku tytułem magistra filologii polskiej. Kolejne etapy kariery naukowej to doktorat w 1971r., habilitacja w 1982 roku. W 1998 roku Franciszek Ziejka zostaje profesorem zwyczajnym. Ukoronowaniem kariery uniwersyteckiej prof. Ziejki jest pełniona przez dwie kadencje w latach 1999-2005 funkcja rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rektor Ziejka włożył wiele wysiłku w starania o nowe inwestycje dla uczelni. Najważniejsze z nich to bez wątpienia Trzeci Kampus w Krakowie- Pychowicach i gmach Auditorium Maximum. W 2005 objął funkcję przewodniczącego Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. W Jego dorobku jest około 300 publikacji naukowych i popularyzatorskich, w tym książki: W kręgu mitów polskich (1977), Złota legenda chłopów polskich (1985), Paryż młodopolski (1993). Napisał również kilka sztuk teatralnych. Profesor Ziejka jest doktorem honoris causa kilku polskich uczelni. Liczne ordery, odznaczenia, nagrody i wyróżnienia są świadectwem zasług pana profesora.

Prymas Polski abp Józef Kowalczyk

Prymas Polski abp Józef Kowalczyk
Urodził się 28 sierpnia 1938 roku w Jadownikach Mokrych. Uczył się w radłowskim liceum. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1955 roku wstępuje do Wyższego Seminarium Duchownego w Olsztynie. W 1962 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Studiował na KUL-u w Lublinie i na Papieskim Uniwersytecie Gregorianum w Rzymie, gdzie w 1968 roku uzyskał doktorat. Przez szereg lat ks. dr Józef Kowalczyk pracował w Watykanie. W 1989 roku został mianowany przez Jana Pawła II nuncjuszem apostolskim w Polsce i jednocześnie wyniesiony do rangi arcybiskupa. Święcenia biskupie przyjął 20 października 1989 roku. Z inicjatywy arcybiskupa Kowalczyka w Jadownikach Mokrych powstał Ośrodek Opiekuńczo-Rehabilitacyjny dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej. W maju 2010 roku abp Kowalczyk został mianowany metropolitą gnieźnieńskim, noszącym tytuł Prymasa Polski.

Andrzej Seremet

Andrzej Seremet
Urodził się 10 listopada 1959 roku w Radłowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej został uczniem radłowskiego liceum. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1978 roku. Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Karierę sędziowską rozpoczynał w Tarnowie, gdzie orzekał najpierw w Sądzie Rejonowym, a potem w Wojewódzkim. Między 1991 a 1992 rokiem przebywał w USA, a po powrocie kontynuował karierę sędziego. Kolejnym jej etapem była praca w Sądzie Apelacyjnym w Krakowie, gdzie pełnił też funkcję zastępcy rzecznika dyscyplinarnego. W 2008 roku, przez okres trzech miesięcy, orzekał jako sędzia delegowany w Sądzie Najwyższym. W marcu 2010 roku prezydent Lech Kaczyński powołał sędziego Andrzeja Seremeta na stanowisko Prokuratora Generalnego.

Prof. dr hab. Edward Mleczko

Prof. dr hab. Edward Mleczko
O: lekkoatleta Cracovii, trzykrotny Mistrz Polski w kategorii juniorów i seniorów; brązowy medalista MP w biegu przełajowym, nauczyciel akademicki, profesor zwyczajny nauk o kulturze fizycznej, wykładowca Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, dyrektor Instytutu Sportu, trener kl. I AZS AWF w Krakowie i kadry Uniwersjadowej, członek Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk; B: Radłów, 11.1948; P: Stefania 1905 pochodziła ze Lwowa; Michał 1903; MS: Anna - polonistka ukończyła Akademię Pedagogiczną w Krakowie, specjalista z bibliotekarstwo i filologia polska; Ch: Agnieszka Zagórska - zd. Mleczko z Instytutu Farmacji CMUJ; Ewa Mleczko - menager znanej firmy Sky Skanner w Edynburgu; Karolina Mleczko - ekonomistka; dwóch wnuków: Karol i Wojciech i wnuczka: Patrycja; E: 1962-1966 Liceum Ogólnokształcącego w Radłowie (z jednej klasy wyszło 4 profesorów); 1966 - 1971 studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1975 - 1980 studia na Wydziale WF Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, kierunek: sport; 1985 - uzyskał stopień naukowy doktora nauk wychowania fizycznego na podstawie rozprawy doktorskiej pt. "Zmienność ontogenetyczna, uwarunkowania genetyczne i środowiskowe czasu reakcji prostej i koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz ich związki z budową somatyczną i sprawnością motoryczną", AWF w Krakowie; 1992 - uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk o kulturze fizycznej w zakresie teorii sportu na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. "Przebieg i uwarunkowania rozwoju funkcjonalnego dzieci krakowskich między 7 a 14 rokiem życia", AWF w Krakowie; 2001 - tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk o kulturze fizycznej, nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polski; Ca: 1971 - 1974 rez. kier. punktu usługowego w Spółdzielni Pracy "Gromada”; 1972 - 1975 nauczyciel w Technikum Gospodarki Wodnej i Budownictwa Drogowego; 1974 - 1976 inspektor kulturalno-oświatpwy w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Telekomunikacyjnych; 1975 - 1976 inspektor ds. kultury i sportu w Przedsiębiorstwie "Naftobudowa" Kraków; 1978 - 1979 nauczyciel w Zasadniczej Samochodowej Szkole Zawodowej PKP; 1980 -1986 asystent; 1986 -1994 adiunkt; 1994 - 2002 profesor nadzwyczajny; od 1998 - nadal, wykładowca we Wszechnicy Świętokrzyskiej w Kielcach; od 2002 - profesor zwyczajny Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie; prowadzi w swojej macierzystej uczelni oraz okresowo w Wyższych Szkołach Zawodowych Małopolski (Ostrowca Świętokrzyskiego, Tarnowa, Nowego Targu) wykłady oraz ćwiczenia z przedmiotów: teoria i praktyka treningu sportowego i rekreacyjnego, antropomotoryka, rozwój biologiczny i ruchowy; pełnione funkcje na uczelni: 1991 - 1994 kierownik Zespołu Metodyczno-Przedmiotowego Rehabilitacyjnych Form Lekkiej Atletyki; 1994 - 2012 kierownik Katedry Teorii i Metodyki Lekkiej Atletyki; 2005 - 2008 prodziekan ds. Studiów Niestacjonarnych; od 2008 - nadal, prorektor ds. Nauki; od 2012 - nadal, vice dyrektor ds. Nauki Instytutu Sportu AWF w Krakowie; od 2016 - dyrektor Instytutu Sportu, trener kl. I AZS AWF w Krakowie i kadry Uniwersjadowej; WaCW: autor lub współautor około 300 publikacji naukowych w tym: 10 monografii oraz 5 podręczników akademickich, w tym pierwszych o zasięgu ogólnopolskim; najważniejsze pozycje książkowe: Szopa J., Mleczko E., Cempla J. 1985 "Zmienność oraz genetyczne i środowiskowe uwarunkowania podstawowych cech psychomotorycznych i fizjologicznych w populacji wielkomiejskiej, w przedziale wieku 7-62 lat" AWF, Kraków; Cempla J., Mleczko E. 1989 "Badania zależności między objętością, strukturą i dynamiką obciążeń treningowych biegaczy a rozwojem sportowym i reakcjami fizjologicznymi na wysiłek o różnej mocy" AWF, Kraków; Mleczko E., Ozimek M. 2000 "Rozwój somatyczny i motoryczny młodzieży krakowskiej między 15 a 19 rokiem życia, z uwzględnieniem czynników środowiskowych", AWF, Kraków; Szopa J., Mleczko E., Żak S. 1996, 2000 "Podstawy antropomotoryki" PWN Kraków - Warszawa; Mleczko E., Trzemielewski R., 1999 "Biegi na orientację" AWF, Kraków; redaktor naczelny czasopisma naukowego "Antropomotoryka", członek kolegium redakcyjnego "Journal Humań of Kinetics" oraz "Wydawnictw Naukowych” AWF w Krakowie; CaSA: lekkoatleta Cracovii Kraków; trzykrotny Mistrz Polski kategorii juniorów 1500 - 5000 m, trzykrotny Mistrz Polski seniorów na 10 000, wicemistrzostwo w biegu na 10 000 m i w biegu przełajowym, brązowy medalista MP w biegu przełajowym (28:27,2 z 1975 jest do tej pory rekordem mistrzostw Polski na 10 000 m); w latach 1970 - 1975 dwanaście razy startował w meczach reprezentacji Polski, brał udział w I Mistrzostwach Europy Juniorów w Odessie, Mistrzostwach Europy w Helsinkach, startował w Finale Pucharu Europy w Sztokholmie i Nicei; od 1988 - nadal, członek Rady Wydziału WF; od 1988 - nadal, członek Senatu; 1992 - 2005 członek Komisji ds. dyscypliny pracowników akademickich; od 2001 - nadal, członek Senackiej Komisji ds. badań naukowych; 2002 - 2008 członek, 2005 - 2008 przewodniczący Uczelnianej Komisji ds. Rozwoju Kadr Nauczycieli Akademickich; od 2004 - nadał, członek Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk;
2006 - 2012 przewodniczący Komisji ds. Przewodów Habilitacyjnych i Profesorskich; od 2005 - nadal, członek, a od 2008 - nadal, przewodniczący Rady Bibliotecznej; Aw: nagroda Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki "Za szczególnie ważne i twórcze osiągnięcia” stopnia lI 1986; nagroda Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki "Za szczególnie ważne i twórcze osiągnięcia" stopnia III 1990; nagroda indywidualna Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki "Za osiągnięcia naukowo-badawcze" 1993; nagrody JM Rektora Podhalańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nowym Targu 1886 - 2000; od 2005 coroczne Nagrody JM Rektora Wszechnicy Świętokrzyskiej; nagroda zespołowa Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki "Za osiągnięcia naukowo-dydaktyczne" 1997; Medal honorowy "Kalos Kagathos" przyznawany pod patronatem rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego 2017; Medal Edukacji Narodowej, Medal Restituta Cracovia, Złota; Odznaka Zasłużony dla Miasta Krakowa; Złota Odznaka Zasłużony dla Ziemi Krakowskiej; Me: od 1992 - nadal, członek KS AZS AWF Kraków, a w latach 1992 - 1995 vice prezes ds. Sportowych KS AZS AWF Kraków; 1988 - 2012 członek International Association of Sport Kinetics; od 2005 - nadal, członek, a w latach 2011 - 2014 przewodniczący Komisji ds. nagród; 1980 - 2012 członek, a w latach 1988 - 1991 sekretarz Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej oddziału w Krakowie; Ach: zakres badań; optymalizacja procesu szkolenia sportowego, w tym: doskonalenie systemu naboru i selekcji do wyczynowego sportu w różnych dyscyplinach sportu, doskonalenie szkolenia biegaczy na średnie i długie dystanse, prognozowanie wyników w lekkoatletycznych konkurencjach, tendencje rozwoju modelu mistrza w wybranych dyscyplinach sportu, doskonalenie metod oceny obciążeń treningowych, optymalizacja metod kształtowania zdolności wytrzymałościowych i wydolności fizycznej w treningu zdrowotnym; drugi nurt badań to: zmienność oraz uwarunkowania rozwoju predyspozycji i zdolności motorycznych, w tym: zmienność oraz genetyczne i środowiskowe uwarunkowanie podstawowych cech fizjologicznych i zdolności motorycznych, biologiczne uwarunkowania zjawiska wytrenowalności, rola aktywności ruchowej oraz warunków ekologicznych i społeczno-ekonomicznych w zróżnicowaniu poziomu rozwoju somatycznego, funkcjonalnego i motorycznego dzieci i młodzieży, w tym studentów; wypromował 6 doktorów, 45 magistrów; recenzent: 8 przewodów doktorskich, 6 habilitacyjnych, 4 w postępowaniu o nadanie tytułu naukowego oraz w 3 opiniach dla Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych; LS: angielski, niemiecki, rosyjski, łacina, staro-cerkiewno-słowiański; H: filatelistyka, trening zdrowotny, ogrodnictwo; PMM: ślub, narodziny, dzieci; RoS: potencjał genetyczny; talent, pracowitość, fantazja, marzenia

Generał brygady Kazimierz Tumidajski

Kazimierz Tumidajski
Urodził się 28 lutego 1897 roku w Radłowie. Służbę żołnierską dla ojczyzny rozpoczął wcześnie, gdyż jako 17-letni uczeń uciekł z domu do Legionów. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu pozostał w wojsku. Od maja 1934 r. dowodził batalionem w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku, który we wrześniu 1939 r. dotarł w okolice Radłowa. Po klęsce wrześniowej Tumidajski stworzył oddział partyzancki w lasach radłowskich. Wiosną 1941 r. już jako major został przeniesiony do Lublina. Od 1 stycznia 1943 r. był komendantem okręgu lubelskiego Armii Krajowej. 31 lipca 1944 r. pułkownik Tumidajski został aresztowany przez NKWD. Trafił do obozu w Diagilewie pod Riazaniem. 24 września 1944 r. Kazimierz Tumidajski został odznaczony przez generała Kazimierza Sosnkowskiego Orderem Virtuti Militari IV klasy. 29 czerwca 1947 r. Tumidajski rozpoczął protestacyjną głodówkę. 4 lipca 1947 r. podczas przymusowego karmienia został bestialsko zamęczony. Prochy generała wróciły 12 września 1991 r. do kraju i spoczęły na cmentarzu w Lublinie. 28 września 1994 r. awansowano go pośmiertnie na generała brygady.

Stanisław Mierzwa

Pochodzący z Biskupic Radłowskich,  z rodziny chłopskiej, urodzony 27.01. w 1905 roku. Ukończył gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie. W 1926 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, z którego zrezygnował w trzecim roku studiów ze względu na zły stan zdrowia.  W 1929 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które ukończył w 1934 z tytułem magistra prawa. To tam włączył się w działalność społeczną i polityczną, poznał Wincentego Witosa, był jego sekretarzem, a po śmierci swego mentora stał się wykonawcą jego testamentu i ideowej drogi Polskiego Stronnictwa Ludowego. Całe życie poświęcił w służbie ojczyźnie, jej niepodległości oraz wsi i należnego miejsca chłopów w społeczeństwie. Zapłacił za to ogromną cenę - więziony przez wiele lat w czasie wojny i po jej zakończeniu, szykanowany i wymazany z pamięci rodaków jako „wróg ludu”. Zmarł 10.10.1985 r. w Krakowie. Był adwokatem i działaczem ludowym, zastępcą sekretarza generalnego PSL, członkiem Rady Naczelnej PSL oraz członkiem Zarządu Wojewódzkiego PSL w Krakowie. W latach 1945-46 członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie. Dopiero po 1989 roku powoli przywracano należne mu miejsce wśród zasłużonych dla Polski.

Odznaczony pośmiertnie „Orderem Orła Białego”- najwyższym odznaczeniem państwowym, ponieważ pracą i służbą, cierpieniem i całym życiem udowodnił bezkompromisową miłość do Ojczyzny.